- Alex?- Podszedł do mnie uśmiechnięty Zayn. Moje serce biło tak szybko iż myślałam, że zaraz wyleci mi z piersi.
- Co ja tutaj robię?- W głowie cały czas miałam ten dziwny sen, słowa, smutne miny. Cały czas próbowałam sobie przypomnieć wszystko co przeżyłam, i udawało mi się to. Czyli to tylko sen. Nie ma czym się martwić.
- Musiałaś się wczoraj poślizgnąć na schodach i uderzyłaś się w głowę.- Wziął mnie za rękę, a moje serce zaczęło bić w miarę normalnym tempie.
- Co z dzieckiem?
- Wszystko w porządku. Martwiłem się o ciebie. Byłaś taka niespokojna.
- Miałam cholernie dziwny sen. Ale nie ważne. Chcę wracać do domu.- Uśmiechnął się do mnie promiennie. Odwzajemniłam gest, a on szybko wyleciał ze sali chyba w poszukiwaniu lekarza.
Nie myliłam się. Po chwili wszedł dumny prowadząc za sobą młodego lekarza.
- Dzień dobry. Jestem pani lekarzem prowadzącym. Dobrze się pani czuję? Nic nie boli?- Sprawdził coś w swoich kartkach, popatrzył na jakiś wykres i uśmiechnął się do mnie promiennie.
- Czuję się wspaniale, a teraz chcę już wracać do domciu.- Zayn zaśmiał się i pokręcił głową.- Czego rżysz? Serio chcę do domu i Li. A po za tym mamy w domu ogórki?
- Zachcianki? Serio? Tak to ma być przez dziewięć miesięcy?- Tego nie powiedział do mnie tylko do lekarza który już się z nas śmiał.
- Dojdą jeszcze humorki.- Poklepał Zayn'a po plecach.
- A męcz się gadzino. Ale teraz na serio. Mogę już iść do domu?
Gdy wróciłam do sali Zayn już miał mój wypis i mogliśmy jechać do domu. Cały czas trzymaliśmy się za ręce. Gdy na korytarzu zobaczyłam siedzące ciężarne kobiety ze swoimi mężami, lub z małymi dziećmi na rękach uśmiech sam wpełzał mi na twarz.
- Nie długo też będziemy tak siedzieć.- Zayn ucałował mnie w głowę z dumą i uśmiechem.
- Tak, niedługo będę wyglądać jak ciężarówka.
- To co? Dla mnie zawsze będziesz najpiękniejsza.
- Jasneee. A te wszystkie laski z cyckami do ziemi, szczupłą sylwetką to się ni liczą?
- Nie. Dla mnie liczysz się tylko ty.- Uśmiechnęłam się pod nosem. Miło było usłyszeć takie coś od kogoś kogo się kocha.
Weszłam szczęśliwa do domu. Hałas jak zawsze, ktoś chyba płacze, ktoś się śmieje. Wszystko w porządku. Stanęliśmy z Zayn'em w progu i próbowaliśmy ogarnąć to co się działo w środku.
- Coś mi się wydaję, że będziemy musieli ukrywać nasz dziecko przed nimi.- Parsknęłam śmiechem i tym o to sposobem zwróciłam na nas uwagę reszty. Liam od razu mnie przytulił i zasypał pytaniami bez sensu. Harry zaczął dotykać mój brzuch co mnie zaczęło irytować.
- Styles! Ogarnij!- Odczepił się ode mnie chowając się za Lou. Pokręciłam głową i oznajmiłam, że idę do siebie. Rzuciłam się na łóżko z westchnieniem. Czułam się zmęczona ale nie wiem czym. Zaczęłam wpatrywać się w sufit i zastanawiać co dalej będzie. Co ze szkołą? Co z trasami? Co z nami? Do szkoły chodzić muszę więc tutaj to chyba wszystko przesądzone. Co do tras to nie wiem ale przecież nie mogę odciągać Zayn'a od pracy. Chcę z nim być, ale nie wiem jak to jest z nim. Przecież nie mogę go zatrzymać na dziecko. Muszę teraz zachowywać się jak dorosła i muszę zacząć myśleć za nas dwóch. Przecież teraz noszę pod sercem owoc naszej miłość, noszę w sobie kogoś kto będzie mnie uszczęśliwiał swoim uśmiechem.
- Nie przeszkadzam?- Zayn położył się obok mnie. Spojrzałam na jego piękną twarz i idealne oczy. Ciekawe czy nasze dziecko też takie będzie miało....
- Ty? Nigdy.
- Myślisz, że nas słyszy?- Zayn położył rękę na moim brzuchu. Przyjemne ciepło rozniosło się po moim całym ciele jak jakiś prąd.
- Nie wiem. Ma dopiero tydzień.
- To nie wiarygodne, że tam w środku jest mały człowieczek który jest nasz.
- Wiem. Myślisz, że Liam jest na mnie zły?
- Na ciebie? Jak już to na mnie. Jestem starszy i powinienem pamiętać o konsekwencjach.
- Muszę z nim pogadać.
- Razem to zrobimy. Mam do ciebie dwie sprawy. Pierwsza jest taka, że załatwimy ci domowe nauczanie abyś nie musiała się męczyć w szkole. A druga, że za godzinę mamy wywiad.
- Ok. Po pierwsze: to dobry pomysł. Po drugie: nie obrazisz się jeżeli dzisiaj nie pojadę? Jakoś mi się nie chce.
- Kotek nie zrozumiałaś. Ty też masz wywiad. Cała nasza szóstka.- Jęknęłam zrezygnowana i wtuliłam się w jego ramie.
Rzuciłam się na kanapę w garderobie w jakimś tam studio. Nie chciałam iść na ten głupi wywiad jeszcze w niedzielę wieczorem gdy jutro muszę iść do szkoły.
- Matko Boska niedługo to będę mogła pomarzyć o takich rzeczach.
- Czemu?- Louis zajadał się marchewką już gotowy aby iść i spowiadać się ze swojego życia.
- Bo będę jak ciężarówka!
- Skarbie mówiłem ci coś na ten temat.- Zayn wywrócił oczami zapinając kolejne guziki od swojej koszuli.
- No wiem, ale to będzie straszne.- Nałożyłam sobie jeszcze trochę pudru na ryj, żeby zakryć te niedoskonałości i też byłam gotowa. Jak zwykle na końcu. Przeszliśmy przez długi korytarz i stanęliśmy za kamerami. Jakiś mężczyzna do nas pomachał i zaczął odliczać. Gdy powiedział Już razem weszliśmy w światło i przed kamery. Nakleiłam sobie na twarz sztuczny uśmiech i szłam blisko Li i Zayn'a. Przywitaliśmy się z prowadzącą Carmen i byłam gotowa zmierzyć się ze wszystkim. Oczywiście ku mojemu szczęściu na początku omijała mnie i wypytywała chłopaków o płytę, koncerty i inne takie. Ale przecież w końcu musiała zejść na życie prywatne i nie było już tak miło.
- Alex, Zayn mówcie jak to z wami jest. Tylko prawdę proszę. Mamy dowód, że między wami iskrzy.- Na telebimie pojawiło się nasze zdjęcie jak trzymamy się za ręce i wychodzimy szczęśliwi ze szpitala. Spojrzałam na Malika i napotkałam jego spojrzenie.
- Dobra i tak długo tak nie pociągniemy. Jesteśmy razem od tygodnia.- Powiedziałam i znów spojrzałam na Malika który był wyraźnie zadowolony z tego co powiedziałam.
- Oooo, jak słodko. A dlaczego wychodziliście ze szpitala?- Co za wredna baba!
- Zatrułam się i musiałam zostać tam na noc. Zayn po mnie przyjechał.
- Liam nie jesteś zazdrosny? Przecież to twoja młodsza kuzynka.
- No może tak trochę to jestem ale wiem, że Malik jej nie skrzywdzi i wiem, że jest szczęśliwa.- Li posłał mu groźne spojrzenie, a ja się zaśmiałam pod nosem.
- Chłopaki, a jak wy odbieracie ich związek?
- Jak widzę ich czułości w domu to aż mi się nie dobrze robi więc idę sobie z Gasparem na spacerek.- Harry wzruszył ramionami.
- Ja sam mam dziewczynę więc nie przeszkadza mi jak ni się całują czy coś.- Louis puścił nam w powietrzu buziaka, a Malik udał, że go łapie i przykłada do serca.
- Mi też to jakoś nie przeszkadza. Wolę jak są razem i się nie kłócą niż jak mają na siebie krzyczeć o byle co jak było do tej pory.- Niall miał trochę racji, ale chyba nie było aż tak źle. Pomęczyła nas jeszcze trochę i dała spokój żegnając się z nami i życząc mi szybkiego powrotu do zdrowia. Chciałam się zaśmiać i powiedzieć, że wyzdrowieję za dziewięć miesięcy ale dałam sobie już z tym spokój.
- Niall!- Wrzasnęłam nad nim aż się chłopaczek wystraszył.
- Co?
-Jajco!- Spojrzał na mnie jak na kretynkę i chyba nie zajarzył co to miało znaczyć.- Jess do ciebie.- Podałam mu swoją komórkę, a on przejął ją i wyszedł z salonu, a ja zajęłam jego miejsce.- Co robicie?- Spojrzałam na laptopa Styles'a i zobaczyłam, że chcą zrobić Twitcama. Skrzywiłam się i odsunęłam trochę ale gdy Malik usiadł na przeciwko mnie to przesiadłam się na jego kolana. Objął mnie ręką w pasie i uśmiechnął słodko.
- Jestem wygodniejszy?- Wyszeptał mi do ucha lekko przygryzając płatek mojego prawego ucha.
- O wiele.- Uśmiechnęłam się do niego zadziornie i pocałowałam w usta.
- Ugh. Teraz fani będą wiedzieli dlaczego chce mi się rzygać jak was widzę.- Odwróciłam się i zobaczyłam, że ten cymbał miał wycelowaną w naszą stronę kamerkę i wszyscy nas teraz widzieli. Pisnęłam i schowałam twarz w zagłębieniu szyi Malika. On natomiast się zaśmiał.
- Harry bo ci krzywdę zrobię.- Mój głos był stłumiony przez Malika ale byłam pewna, że mnie zrozumiał. Zaryzykowałam i spojrzałam na niego. Tym razem to Louis trzymał laptopa i kierował go na nas.
- Tomlinson to ciebie też się tyczy dziadzie.
- Jakoś się ciebie nie boję mamuśka.- Wstałam z kolan Zayn'a i chciałam go zdzielić ale on przeleciał przez oparcie kanapy i wylądował na podłodze. Harry szybko zaczął go filmować, a my śmiać.
- I widzisz co ci ta moja mamuśka zrobiła? Ze pchała cię z kanapy siłą woli.- Zayn objął mnie od tyłu i położył głowę na moim ramieniu.
- Ja ci dam mamuśka. Pożałujesz tego.- Odepchnęłam go od siebie i zajęłam jego miejsce. Liam wszedł do salonu i spojrzał na Louis'a który próbował się podnieść.
- Dobra nie wnikam. Jadę do Dan. Cześć.- I tyle go było widać. Zayn usiadł przed fotelem na ziemi i zaczął bawić się moimi nogami. Ignorowałam go i rozsiadłam się wygodniej. Harry i Louis coś tam nawijali do kamerki, Niall jak zniknął z moim telefonem to go nie widać, z Zayn'em mam separację, a Liam wyszedł. Zostałam sama...
- Ałć....- Przekręciłam się na fotelu, a Malik wstał jak oparzony.
- Co cię boli? Już dzwonię po pogotowie.
Ależ mam piękną dziewczynę! Nie gniewaj się już na mnie... :(
Postanowiłam mu odpisać. A co! Nie będę gorsza.
Nie podlizuj się Malik. Przyjdź do mnie to zobaczysz czy się gniewam ;D
Długo nie musiałam czekać na Zayn'a. Wszedł nie pewnie do pokoju. Odłożyłam laptopa i pocałowałam go najdelikatniej jak potrafiłam.
- Nie gniewasz się już?- Pogładził mnie po policzku.
- Nie tatuśku.- Pocałowałam go jeszcze raz i wtuliłam się w niego. po chwili moje powieki stawały się co raz cięższe i sunęłam wtulona w miłość moje życia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz